Janusz Christa był może najważniejszym autorem okresu mojego dzieciństwa."Rozprawa z Dajmiechem" jeden z komiksów o Kajku i Kokoszu to najwcześniejsze wspomnienie "literackie".Inne komiksy o dzielnych wojach kasztelana Mirmiła wciąż leżą na mojej półce, choć już mocno strerane.Były dla mnie ważniejsze niż Królewna Śnieżka czy Kopciuszek.Jakże ja emocjonowałem się odbijaniem smoka Milusia z rąk zbójcerzy("Skarby Mirmiła"), rywalizacją grodów w pojedynku baranów("Wielki Turniej"), czy nocnym rozbieraniem machin oblężniczych("Dzień Śmiechały).Ile śmiechu wzbudzał we mnie biedny zdominowany przez żonę Mirmił, wciąż chcący siekać wszystkich na plasterki Kapral, albo jego pryncypał Hegemon bezustannie wierzący "że jeszcze kiedyś dobierzemy im się do skóry".Ach Lelum polelum, rzekłby dobrotliwy zbój Łamignat, mineły te piękne czasy bezpowrotnie.A dziś wraz ze smiercią pana Janusza polska kultura straciła człowieka kótry jak mało kto umiał dawać ludziom radość.I to tym najmłodszym, którzy jej tak wiele jego potrzebują.Dzieciństwo niejednego pokolenia było, jestem tego pewien, choć odrobinę weselsze dzięki jego komiksom.
Odszedł do wieczności, ale jest taki jeden sejf z którego nic nie zginie.Pamieć ludzka.I w niej pozostanie żywy.On i jego bohaterowie.Dzięki którym mogliśmy się cieszyć, ale i uczyć u podstaw co znaczy uczciwość, prawość, i wiara w słuszną sprawę.Bo mimo lekkiej formy wszystkie te komiksy niosły takie przesłanie.O tym też trzeba pamiętać
Dziękujemy Panie Januszu za wszystko !
Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie a Światłość wiekuista niechaj mu świeci na wieki.
